مواد و وسایل لازم

• یک قوطی مقوایی با ابعاد cm 12*28*45
• کاغذ سیاه
• چسب
• یک چراغ قوه

روش آزمایش

مرحله اول:
قوطی مورد نیاز را طبق دستور زیر بسازید: الف-اندازه هایی که در بالا داده شده است چندان دقیق نیست. می توان از هر قوطی که ابعادی نزدیک به این اندازه ها داشته باشد استفاده کرد.
داخل قوطی را با کاغذ یا مقوای نازک سیاه بپوشانید.
در یک وجه قوطی سوراخی ایجاد کنید که بتوان نور یک چراغ قوه قوی را از داخل آن به دیواره روبه رو تاباند.(سوراخی با قطر 7 سانتی متر مناسب است.)
قوطی را طوری روی میز بگذارید که سر باز آن رو به بالا قرار گیرد.
آزمایش را در اتاقی بسیار تاریک انجام دهید.
چراغ قوه را در خارج قوطی تا حدی دور از سوراخ نگه دارید که بتوانید دایره ای نورانی به وجه رو به رو بیندازید. (باید طوری نور را به داخل بتا با نید که روی دیواره ها منعکس نشود و داخل قوطی را روشن نکند.)

مشاهده می شود که داخل قوطی کمی روشن می شود ولی اگر چراغ قوه را درست نگه دارید این روشنایی زیاد نخواهد بود. دایره ای نوانی روی دیواره رو به رو خواهید دید ولی نمی توانید باریکه نوری را که از سوراخ می گذرد و دایره نورانی را ایجاد می کند ببینید.

مرحله دوم:
از کسی بخواهد اندکی پودر به داخل قوطی بپاشد.

مشاهده می شود که باریکه نور قابل مشاهده خواهد شد.

 

نتایج آزمایش

در مرحله اول آزمایش اگر نور به چیزی نتابد شما نمی توانید آن را ببینید. بنابراین دایره نورانی چون روی دیواره رو به رو بازتاب می کند دیده می شود ولی باریکه نور در مسیر خود دیده نمی شود. وقتی پودر را داخل قوطی می پاشید نور روی ذرات آن بازتاب می کند و قابل مشاهده می شود.
در فضا نیز چیزی وجود ندارد که نور روی آن بازتاب کند به جز سیارات که نور خورشید را منعکس می کنند. سیارات در آسمان مانند ذره های غبار در آزمایش ما هستند.